"Pierwsza połowa trasy poszła jak po maśle. Wszystko zgodnie z tym co sobie założyłem w głowie przed startem. Analizując wszystko na spokojnie- stwierdzam, że niezwykle ważne znaczenie miały rozmowy z zawodnikami, którzy już wcześniej pokonali podobnego potwora!
Wszystkie rady dotyczące startu na tak długim dystansie- praktykowałem na szlaku. Od samego początku biegu trzymałem swoje, wygodne tempo. Pierwszym zmęczeniem okazało się podejście i zejście ze Śnieżnika. Trudne technicznie, długie i bardzo kamieniste! To był test dla mojej głowy- założeniem było pokonać ten odcinek bardzo spokojnie, schodząc nawet ze Śnieżka, a nie zbiegając. Wiedziałem, że niebawem za kolejnym punktem będzie spory odcinek płaskiego terenu, który prowadzić będzie polnymi ścieżkami i asfaltem. Był to moment, w którym mogłem nadrobić stracony czas na Śnieżniku- tak też zrobiłem. Trochę mocniejsze tempo, ale nie do przesady.
Widziałem również, że na następnym punkcie będę miał czas na regenerację- przepak! Wziąłem też ciepły prysznic, przebrałem się, zjadłem, uzupełniłem płyny i pobiegłem dalej- odświeżony i zmotywowany ruszyłem w kierunku kolejnego punktu.
Od samego początku- nigdy nie myślałem o mecie! Najważniejszym było dotrzeć do kolejnego punktu. Wszystko szło bardzo dobrze, zbyt dobrze- powiedziałbym nawet. Wiedziałem, że w najmniej oczekiwanym momencie- nadejdzie kryzys, byłem gotów podjąć rękawice! Zaczęło się tradycyjnie od negatywnych myśli, w okolicach setnego kilometra. Po czeskiej stronie trasa prowadziła asfaltowymi drogami, niby fajnie, ale... A to się gorąco zaczęło robić, a to długo trwało, no ciągnęło się niesamowicie! Dobra kryzys był, kryzysu nie ma- jeden zero dla mnie! Dotargałem do następnego paśnika, gdzie odpocząłem, uzupełniłem płyny i ruszyłem w stronę Dusznik Zdrój- no to była już prawdziwa dawka adrenaliny! Tutaj wiedziałem, że niebawem zawitam do Kudowy Zdrój, a wtedy... No właśnie- kolejne negatywne, niepotrzebne myśli typu: co będzie dalej, a jak to w tej drugiej dobie, a czy dam radę- bla, bla, bla, bla... Był kryzys, nie ma kryzysu- dwa zero dla mnie!
WOW petarda! Daję radę! Myśl pozytywnie Gajlusz!
Na kilka kilometrów przed Dusznikami, na zbiegach zaczął doskwierać mnie ból kolana! Trudno- pomyślałem, zwolnię tempo najwyżej, świat się nie kończy, dobrze, że boli tylko na zbiegach- szukaj superlatywów Gajlusz! Tak też zrobiłem- zbiegi o małym nachyleniu pokonywałem biegiem, a te o dużym spacerem. Trzy zero dla mnie! Buahaha- jest dobrze!
Kiedy wyruszyłem w stronę Kudowy Zdrój- słońce już mocno przypalało mnie po twarzy! Nie mazgaj się Gajlusz! Krystian Ogły miał dopiero piekło na Badwater! Szukaj superlatywów! I wtedy tradycyjnie przypałętało się kolejne cholerstwo- odciski na stopach dały o sobie znać!
Ból jeszcze do zniesienia, ale wiedziałem, że prawdziwa walka dopiero się zacznie! Przede mną druga doba i druga setka do pokonania. Pamiętam moment kiedy dobiegałem do 130 kilometra- dopadł mnie wtedy kolejny kryzys. Usiadłem na kamieniu przy polnej ścieżce, poczułem jak po policzkach ciekną mi łzy. Tylko nie teraz- pomyślałem. Zmęczenie dawało się coraz bardziej we znaki. Wiedziałem, że niedługo będzie punkt odżywczy w Kudowie Zdrój, który muszę jak najprędzej opuścić!
Każdy kto decyduje się na start w Biegu 7 Szczytów- ma jeszcze "furtkę", może zejść strasy w Kudowie Zdrój na 130 kilometrze biegu i zalicza wtedy dystans SuperTrail! Mając w nogach przeszło sto kilometrów, wspólnie z poznanym wcześniej Hubertem uzgodniliśmy, że wpadamy na punkt w Kudowie, zmieniamy koszulki, skarpety i buty! Jemy co trzeba, uzupełniamy płyny i "SPIERDALAMY!" Tak dokładnie- nie można tego inaczej określić- głowa już zmęczona, wystarczy jeden mały impuls i "B7S", który całą drogę robił wszystko żeby wyeliminować zawodnika z trasy- wygra!
Ruszyliśmy oboje z Hubertem w stronę Pasterki- wiedziałem, że czekać będzie tam na mnie support. To było uczucie, dzięki któremu miałem siłę na pokonanie kolejnego odcinka biegu- kryzys nie odpuszczał, sam nie wiem co to do końca było? Głoś mi się łamał, a do oczu napływały łzy, długo nie mogłem się ogarnąć- chociaż byłem świadomy, negatywnych myśli przybywało! Zaczął padać deszcz- zajebiście po prostu!
Bolało kolano, bolały stopy, byłem głodny, zmęczony! Potrzebowałem odpocząć! Zaczęło mną rzucać na boki- coś jest nie tak! Pamiętam jak usiadłem na pniu, kilka kilometrów za Kudową... Ogarnij się chłopak- powtarzałem do siebie. Będzie bolało do samego końca! Wiedziałeś o tym! Ruszyłem do Pasterki! Wtedy już wszystko wyglądało zupełnie inaczej...
Musiałem znaleźć sposób na dotarcie do Pasterki- wyciągnąłem z kamizelki telefon i zadzwoniłem do żony. Nie chciałem jej martwic, ale wiedziałam, że muszę się zebrać, a głos bliskiej osoby mógł w tym momencie zdziałać cuda! Pomogło! Zacząłem ponownie szukać superlatywów tej beznadziejnej dla mnie sytuacji. Dawaj Gajlusz! Tyle w życiu przeszedłeś, że co tam teraz dla ciebie ta setka- powtarzałem na okrągło. Znasz trasę, doskonale znasz tą trasę, na punkcie będzie support! Dajesz!
Jeszcze tylko jedno podejście i później z górki do samej Pasterki! Kiedy wiedziałem, że jest już blisko- zobaczyłem w oddali kumpla z ogromną flagą naszego Teamu! W przeciągu setnej sekundy zapomniałem o bólu i zmęczeniu. Jego widok zadziałał na mnie jak zastrzyk adrenaliny! Do oczu znowu napływały łzy- tym razem łzy szczęścia. Będąc kilkaset metrów od zbliżającego się punktu kontrolnego, zauważyłem znajomych i ludzi z mojego supportu! Wszystko nagle minęło- nie czułem już bólu, ani żadnej niepewności, która dopadała mnie wcześniej. To było... Brakuje mi słów żeby opisać co czułem w tym momencie- byłem szczęśliwy!
Nie spodziewałem się, że moi przyjaciele podejdą do tematu supportu w tak profesjonalny sposób! Klasa światowa- uwierzcie mi. Nie zapomnieli o niczym! Przypominali o piciu i jedzeniu, serwowali to, na co miałem największą w danym momencie ochotę, przypominali o zmianie skarpet na świeże, przypominali o smarowaniu nóg, zmianie koszulki na świeżą, motywowali i przede wszystkim- przekazywali pozytywną energię, którą mogłem wykorzystać na pokonanie kolejnych kilometrów do następnego punktu.
Po opuszczeniu Pasterki, czułem, że jestem zmotywowany i naładowany podobnie jak w momencie startu. Szczeliniec nie zrobił na mnie żadnego wrażenia. Pokonywałem go w tym roku wielokrotnie, podczas Sztafety Górskiej czy SGS-a. Razem z wcześniej wspomnianym Hubertem, pokonywaliśmy skalne labirynty bardzo sprawnie i żwawo. Wiedziałem że zaraz po zbiegnięciu z góry, czekać nas będzie odcinek przeszło dwudziestu kilometrów, ale za żadne skarby nie przypuszczałem, że będzie w stanie nas tak sponiewierać! Pamiętam słowa Huberta- ty też czujesz się jakoś inaczej? Niby wszystko normalnie, niby nic się dzieje, ale to był znak, że niebawem się zacznie...
Poczułem się najpierw lekko, jakbym był na haju. Od czasu do czasu zarzuciło mną na boki, ale jakby wszystko nadal było pod kontrolą. Humor dopisywał, ale zmęczenie znowu zaczęło dawać o sobie znać. Pocieszeniem był dla mnie fakt, że odcinek do Ścinawki nie jest zbyt wymagający- jedynie długi. Zrobiło się ciemno, w lesie nastała cisza. W krzakach od czasu do czasu słychać było uciekające zwierzę.
Świadomość, że do samego końca wyścigu, na punktach będzie mnie wspierać support- dawało mi poczucie bezpieczeństwa, ale zmęczenie było coraz większe. W pewnym momencie ból stóp był tak silny, że nie mogłem kontynuować biegu po kamienistych szlakach! Czułem jak moje stopy płoną, a na domiar tego pojawiają się kolejne pęcherze! Zauważyłem, że między mną, a Hubertem od dawna nie było żadnej konwersacji, to efekt zmęczenia- pomyślałem i wiedziałem, że musimy jak najprędzej dotrzeć do kolejnego punktu.
Próbowałem zagadać do mojego kolegi od czasu do czasu, ale chyba nie rozumiał mojego bełkotu, albo był już na tyle zmęczony, że nie miał siły odpowiadać. Apogeum tego wszystkiego był moment, w którym wystraszyłem się stojącego faceta, opartego o skałę. Stał oparty z telefonem w ręku, nie miał latarki czołowej. Na ciele poczułem gęsią skórkę i po chwili spokój... Zorientowałem się, że nikogo tam nie ma! Chyba mam zwidy! Fuck- kiedy w końcu będzie ten cholerny punkt!
Było zimno i ciemno, nie miałem już siły biec. Odcinek między Szczelińcem, a Ścinawką wydawał się najdłuższym. Na trasie mijali nas zawodnicy z dystansu 110 kilometrów. Wyglądali tak świeżo w porównaniu do nas! Czułem jak głowa samoczynnie opada mi na klatkę piersiową- zasypiałem podczas biegu. Czułem, że musimy odpocząć, usiąść chociaż na dwie minuty! Tak też zrobiliśmy. Usiedliśmy na pniu obok szlaku i patrzyliśmy z podziwem na zawodników z KBL-a. Hubert zaczął się pytać bardziej świeżych zawodników- ile jeszcze kilometrów do najbliższego punktu? Rozbieżności w odpowiedziach były ogromne- ktoś rzucił, że mamy jeszcze dziewięć kilometrów, a ktoś inny, że jedynie półtorej! Zajebiście- to ile w końcu? Wypośrodkujmy Hubert ten dystans- będzie nam łatwiej. Idziemy!
Ruszyliśmy w stronę... Hmmm... No właśnie w stronę ciemności. Końca nie było widać! Słyszę chyba agregat- entuzjastycznie wypowiedział się mój kompan! Nie wiedzieliśmy czy wydaje nam się czy faktycznie gdzieś niedaleko będzie Ścinawka? Hubert, musimy wejść na asfalt- pamiętam z KBL-a.
Widziałem, że muszę odpocząć. Zamknąć oczy chociaż na pół godziny! Był to 177 kilometr biegu- choćby na czworaka Hubert! Ukończymy to dziadostwo! Damy radę! Na kilkaset metrów od punktu, przywitał nas support. Znowu energii jakby przybyło, ale już nie tyle co w Pasterce. Boże jak dobrze było ich wtedy zobaczyć! Pamiętam jak zauważył nas wolontariusz... Kładziecie się spać- powiedział! Tak kładziemy się, tylko proszę nas obudzić za pół godziny- odpowiedział Hubert. Godzina, albo nie biegniecie dalej! Stanowczo dał nam do zrozumienia, że nie wyglądamy zbyt rewelacyjnie. Grzecznie posłuchaliśmy. Ciężko było zasnąć. Ból był tak silny, że nie pozwalał na żaden relaks. Stopy i mięsie pulsowały, ogarnęło mnie ciepło- było mi gorąco jakbym dostał ze czterdzieści stopni gorączki! Pamiętałem jak mówiono mi, że w takim momencie wystarczy, że zamknę oczy! Odpoczywaj Gajlusz! Do mety już 63 kilometry- dasz radę!
Support zadbał o wszystko! Po około godzinnej drzemce czułem, że jestem w stanie pokonać dalszą część trasy! Wiedziałem, że niebawem wzejdzie słońce i bieg będzie wyglądał zupełnie inaczej... Zapowiadali wysokie temperatury, dlatego chciałem pokonać w nocy jak najdłuższą część trasy. Ruszyliśmy- w stronę Przełęczy Wilczej! Znowu ponad dwadzieścia kilometrów przed nami!
K.... - byle do Barda!"
cdn...
Napisz komentarz
Komentarze